گفته
بودند به ما:
می کشد در همه کس
غم نان
ایمان را
در
شبی سرد چو مرگ
که هوا می لرزید
و تن خسته شهر
بستر برف زمستانی بود
راهی خانه شدم.
من -گرسنه-
پدرم را دیدم
که در آن ظلمت سرد
با یخ حوض قدیمی حیاط
جنگ سختی می کرد
تا ز خون دشمن
بعد از آن جنگ وضویی سازد
پدرم -بی که کلامی گوید-
گفت با من:
پسرم!
چاره مشکل ما
ایمان است
قحط خدای آمد، قحط خدای!
پیش از این قحط نان و آب بوده است، اکنون قحط خدای آمد!