خواب

تو را در خواب عریان دیدمو ای وای عریان تر خودم بودم

تمام مردمان دشنام میدادند

تمام کوچه ها مردم سر از پرده دریده ؛ با نگاهی ثابت و ساکن به ما لیچار می گفتند

من از فرط حقارت به دیواری که از تف بود و از کاهگل به سختی تکیه می دادم

گمانم دست خود را نیز در موهای زردو درهم کاهگل فرو چون مار می بردم

نگاه کوچه از بالای تیرک تیره و خاموش بر ما بود و گویا یک کلاغی هم در آن بالا ترق تق تق به سیمای چراغ مرده نوک میزد

و اما خوب یادم نیست!

هوا مه بود و ابری خیس که از بی آبی نفرت نمی بارید ؛ می غرید!

تو از پشت درخت خاطره در کوچه پیچیدی و من را نیز پاییدی

و از هر شاخه از من دم به دم برگ درخت فاجعه پایین فرو می ریخت

همه زرد و شکسته زیر پاها خرد و له میشد

و باد سرده دلشوره تمام خرده ها را لحظه لحظه با خودش می برد

درخت کوچه عریان بود و برگ حادثه از شاخه ها پایین فرو میریخت

و باد خیس پاییزی بادبانهای اسارت را از خاک بر می داشت

و آنک در زمین پست دیگر سوی فرو می زاشت . . .  بر می داشت . . .  فرو می زاشت!

من آنک در کنارت یا که شاید! نه در آغوشت نشسته بودمو چشمان من به بن بست حصار تنگ اینک بود

و گویا در خاموشی مدت مرا هم باد و باران های خاکستر ز یاد کوچه برده بود!